Pers mitolojisinde efsanevi bir kuştur Butimar..
Sıvı ihtiyacını deniz suyu ile karşılar.
Denizi o kadar çok sever ki,
deniz kıyısına konar, kanatlarını açar ve tek başına oturur denizi seyreder.
Denizin bir gün kuruyacağından korkar ve bu korku yüzünden hiç su içmez.
En sonunda da susuzluktan ölür.
Kim öğretti ona mutluluktan korkmayı,
Gülmenin ardından ağlamak geleceğini,
Güzel şeylerin kısa süreceğini?
Kİm öğretti mutluluğu bulduğunda kana kana içmek yerine,
iliklerine kadar hissetmek yerine,
her anını yaşamak yerine
sorgulamayı,
pazarlığını yapmayı,
kaybetmekten korkmayı,
tüketmekten korkmayı,
zamana, şartlara yenik düşmekten korkmayı,
korkmayı,
korkmayı,
korkmayı?
Sonunda da tüm zamanı korkarak harcamış olmayı?
Butimarlara gelsin bu şarkı,
Tüm Butimarlara..
sorgulamayı,
pazarlığını yapmayı,
kaybetmekten korkmayı,
tüketmekten korkmayı,
zamana, şartlara yenik düşmekten korkmayı,
korkmayı,
korkmayı,
korkmayı?
Sonunda da tüm zamanı korkarak harcamış olmayı?
Butimarlara gelsin bu şarkı,
Tüm Butimarlara..
Çok etkilendim, vay beee.
YanıtlaSildemek ki hiçbirimiz Butimar değiliz...
hangisi daha kötü bilemedim; butimar olmak mı, butimar olmamak mı?
SilButimar olmak, butimar olmamak. Bu çok düşündürücü aslında.
YanıtlaSilAma keşke butimar olacak kadar sevgi besleyebilseydik içimizde.