Güzel yıla geç veda..

Herkes vedalarını aralık ayının son haftasında yaptı ama bir türlü fırsat bulamayanlar olabilir, benim gibi.

Ülkem için kötü geçse de benim için hayatımın en güzel yıllarından biriydi 2015.
Nasıl olmasın ki; ölmeden önce yapılacaklar listemdeki bir çok maddeye tik attım 2015'te.
Albümümün en güzel resimlerinde bu tarih yazılı.


Zaten doktorasını vermiş, tazecik bir DR olarak başlamıştım 2015 yılına.

Ardından düğün koşturmacam başlamıştı. Koşturma kısmı zordu, ne yalan söyleyeyim.
Benim gibi kararsız bir insan için herşeye karar vermek ne demek!!
Mobilya rengiydi, beyaz eşyaydı, perdeydi. (Off, o perde meselesi çok fena yaa!)
Ama hep iyi insanlar çıktı karşıma, hep kolayca halloldu tüm işlerim.



Ve mutlu son..
Onca koşturmanın, karar verememenin, biraz daha mı düşünseydik'lerin ardından..
O hiç gelmeyecekmiş gibi görünen gün geldi.
Salonun kapısından tam gireceğim esnada dizlerimin titremesi...
Girmeden önce dönüp ona "eminiz diil mi?" diye soruşum...
Hayatımın en büyük aşkı, başımı omzuna koyduğumda her şeyi unutturup, içimi huzurla dolduran adam resmen hayat arkadaşım oldu :)
Herşeye değdi.



Gelinliğimi çıkardığım gibi bavul hazırlamaya başladım.
Hayatımda en çok görmek istediğim ülke, rüyalarımın ülkesi İtalya bekliyordu beni.
Bugüne kadar beğendiğim, astığım, biriktirdiğim resimlerdeki sokaklarda yürürken, gondolla gezerken buldum kendimi.
Bir masalın içine düşmek gibiydi.
Şehirlerin muhteşemliği bir yana, sol elimde varlığını hisseden bir yüzükle ve benden eşim diye bahseden bir adamla birlikte...


Hiç dönmek istemediğim ülkeden döndüğümde artık bir evim vardı; tamamen bana ait olan.
Kendi zevkimle döşediğim ve benden başka kimsenin müdahale edemediği, "onun yeri burası olsun, ben onu buraya kaldırdım" diyemediği.
(Gerçi böyle olunca kirli çamaşırlar da kendi kendilerine temizlenip dolaba girmiyor, ya da eve döndüğünde sıcak bir yemek seni beklemiyor ama olsun :) )
Benim.
Benim evim.
Bizim evimiz.

Mini mini kardeşim, "artık büyüdüğümü görün" dercesine askere gitmişti.
Hani o daha dün oyuncak bebek arabamla gezdirdiğim küçük canlı.
O öpmeye doyamadığım, ama öpmek istediğimde çığlığı basan ufaklık.
İlk hafta sonunda koşa koşa ziyaretine gitmiştik.
Kamuflaj içinde gördüğümde bana 23 nisanı hatırlatmıştı.
5 aylık özlemin ve annemin "bugün aradı mı, neden aramadı" krizlerinin ardından sağsalim döndü evine.
Darısı tüm asker yolu gözleyen annelerin, ablaların, eşlerin, sevgililerin, ..... başına..




En çok endişe duyduğum şey, eşimin ailesi beni sevecek mi sorusuydu. Yoksa hep dış kapının mandalı gelin olarak mı kalacağım onlar için?
Ben onları bağrımı bastığım gibi, onlar da bana açtı kucağını.
Yeni bir ailem, daha önce hiç sahip olmadığım ablam, abim, yeğenlerim oldu.
Ve birbirinden yetenekli kuzenlerim..

İş konusunda ise yaptığım çalışmalar sayesinde Atina'yı görme şansı buldum.







Ve gider ayak 2015, ölmeden önce yapılacaklar listeme bir tik daha attırdı.
Kendi evimde, eşimle birlikte yılbaşı ağacımızı süslemenin, altına hediye paketlerimizi koymanın hayalini ne çok kurmuştum.
Tabi Mercan'ın o ağacın etrafında nasıl şaşkın şakın döneceğinin, ağaç süslerine nasıl pati atacağının ve onlarla top gibi oynayacağının da :)
Çok güzel görünmüyor muyuz?

Ee bir yıl daha ne verebilir insana.
Teşekkürler 2015!
Her sabah şükrederek uyanıyorum sahip olduklarıma (maşallah deyin lütfen..)
Çıta yükselince 2016'dan beklentiler de yüksek tabi ki.
Acelemiz yok, yavaş yavaş..  

Tüm dostlarım için, gönlünden geçen her şeye kavuştukları, "ne güzel bir yıldı" yazısı yazdıkları bir yıl olmasını diliyorum 2016'nın..