Bir "Gençlik nereye" klişesi de benden

Cumartesi kahvaltısına sevgili Hicran ve Murat’a davetliydik.

Minik kızları İpek ile oynamak, 2,5 yaşındaki bir insanla bu kadar rahat anlaştığımı görmek benim için oldukça keyifliydi.

Çocuk sahibi olma fikri hala yorucu gelse de iki gün boyunca “ne tatlıydı di mi?”li cümleler kurdum durdum.

Kahvaltıda konu iş hayatından açıldı ve öğrencilere geldi.

Hicran özel bir üniversitenin PDR (Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik) bölümünde öğretim elemanı.

Girdiği bir derste öğrencilerine “son 1 ay içerisinde sizi rahatsız eden olaylar neler oldu?” konulu bir ödev vermiş.

Başkentte yaşayan üniversite gençliği, Psikolojik Danışman adayları şunları yazmış:

• ·        Makyajsız dışarı çıkmak zorunda kalmak
• ·        Dışarıda telefonun şarjının bitmesi
• ·        Saç düzleştiricisini prizde unutmak
• ·        Alışveriş yaparken beğendiği kıyafetin bedenini bulamamak
• ·        Yeni aldığı telefonun yeni modelinin çıkması

Bu arkadaşlar psikolojik danışman olarak görev yapacak ve insanlar içinde bulundukları zor durumlar için bunlardan yardım isteyecekler.

Benim tecrübelerim de bundan çok farklı değil!

Siyasi sorunları, ülkedeki sokağa çıkma yasağını, savaş tehlikesini, şehitleri bir tarafa bıraktık diyelim (nasıl bırakıyorsak, TV izlemiyor haberi yok olsun mesela); Ankara’da yaşayan bir gençsen canlı bomba alarmı korkutucu olmalı bence.

Ya da domuz gribinin tekrar başlamış olması.

Ego şoförü tarafından durakta beklerken ezilen insanlara bi için acımalı.

Her yerde karşına çıkan Suriyeliler hakkında olumlu ya da olumsuz bir hissin olmalı.
"Bu soğuk havada evi olmayanlar, sokaktaki hayvanlar ne yapıyor acaba?" diye bir düşünmelisin.

Ya da hepsini geçtim, tuttuğun takımın yenilmesine üzül de sporla alakan olduğunu anlayayım.

Ne bileyim aradığın kitabı bulamıyor ol da "okuyor" diyeyim.

Yeni yılı yeni bitirdik. "Hediye fiyatları çok yüksek" de, ömrünü geçirdiğin dünyayla bir ilgin olduğu sonucuna varayım.

Kimseyi düşünmüyorsan kendini düşün. "Mezun olunca iş bulabilecek miyim" diye bir kaygı duyar gibi yap en azından.

Yeni çıkan bir reklamda da işlemişler ya, adam "yarınlarından kaygı duyan gençlerimiz" diyor, genç yarın ne giyeceğini düşünüyor.

“Biz böyle değildik sanki” cümlesini sadece yaşlı teyzeler kurar sanıyordum, otuzlu yaşların ilk yarısında bunu sormak için bir yaşlı teyzenin ahını mı aldım, bilmiyorum.

Ama biz üniversite okurken haberleri izlerdik.

Kitap okurduk, tiyatroya giderdik.

Tartışırdık.

Bizimkinden başka hayatlar olduğunun farkındaydık ve onlar için hiçbir şey yapamazsak üzülürdük.

Galiba yaşlanıyorum..

Peki ben yaşlanırken sen nereye gidiyorsun Sevgili Gençlik??