Tatilde öğrendim ki bebek bakmak kabus değilmiş

Çocukları inanılmaz seven biriyim aslında.
Haftasonu bebek patisine dokunmak için avm'lere gitmişliğim çoktur.
3 yaşından sonraki çocuklarla aram da çok iyidir.
Severler beni, oyunlar oynarız, şarkı söyleriz falan.
Ama konuşmayana, 2 yaş altı bi bebekle çok fazla bir arada olmadım.
Sevip annesine geri verirdim hep.
"Benim çocuğum 3 yaşında doğsun, derdini anlayabileyim" derdim.

Tatilimin ilk durağı Muğla Yatağan'dı.
Lisedeki en yakın dostumu ziyarete gittim.

Bir bebeği olmuştu da ben bir türlü bebişi görememiştim.
Başka bir süpriz de arkadaşımın ablası olan çok sevdiğim tarih hocamın da orada oluşuydu.
Hiç mi yaşlanmaz, hiç mi kilo almaz, göbeği de mi çıkmaz insanın yahu!

36 saatimi 12 aylık bir bebekle geçirmek bebek üzerine yüklediğim korkuları büyük ölçüde azalttı.
Bir kere derdini anlatabiliyor. El hareketleri, mimikler, sesler, parmak işaretleri..
Anlıyorsun ne istediğini.
Ve en önemlisi sevgisini de çok güzel gösteriyor.
Nasıl güzel bir şeydir o minicik yüzde sevgi ifadesini görmek ve sevildiğini hissetmek..

Ayrıca çevremde bebeği olanların hayatla ilişiğini kestiğini gördüm hep.
Ama öyle olmayabiliyormuş.
Bebişimizi alıp, Muğlada dolaştık, kafede oturduk, yemeği dışarıda yedik.
O da geliyor işte yanımızda uslu uslu..
Sanırım hayatla ilişiğini kesen yeni anneler bebeği bahane ediyor olabilir.
İsteyen yapıyormuş.

Bu küçük beyfendinin doğum günüydü ben oradayken.
Bakar mısınız, iyi ki doğmamış mı?