Ey İnsanlık, hala bir yerlerde kaldığına inanmak istiyorum..

Dünyanın bir yerinde hala iyi insanlar, hala taşlaşmamış, çarpmayı unutmamış yürekler olduğuna inanmak istiyorum.

İnanmaya da hazırım ama somut bir kanıt görebiliyor değilim.

15 yaşında bir çocuğumuz var, dünya güzeli bir kız.

Yıllardır kanser tedavisi görüyor, ancak doktorlar kimsenin duymayı, kendilerinin de söylemeyi hiç istemediği o cümleyi kurdular ne yazık ki:

"Artık yapılabilecek bir şey kalmadı!"

Evet ailesi için çok zordur. 

Evet kendisi için de çok zordur daha gençliğinin başında bile değil.

Ama ahlanıp vahlanmanın, yazıkk lı cümleler kurmanın, üzüldüm demenin kimseye bir faydası yok.

Kızımızın son bir isteği var:

Bembeyaz bir bilgisayara sahip olmak.

Elimizden geldiğinde çabuk bir çözüm bulmaya, para toplamaya çalışıyoruz.

Mümkün olduğunca çok insan ulaşabilmek adına da facebooka yazdım, dedikodudan başka bir işe de yarar belki bu site diye.

Kimseden bilgisayar almasını da istemiyoruz.

Ama damlaya damlaya göl olur.

İnsanlar kendilerini etkilemeyecek şekilde 3-5 bişeyle katkıda bulunmak ister belki dedim.

Gördüğüm manzara ilginç oldu.

Çevremde altlarında son model cipler, arabalar olan, dışarı her çıkışında masada yüzlerce tl bırakan, 3 basamaktan aşağı giysi almayan arkadaşların hiçbiri kılını kıpırtdatmadı.

Tersine boğaz tokluğuna çalışan, ay sonuna ucu ucuna getiren insanlardan dönüt geldi: ben de katkıda bulunmak isterim diye.

Hatta o kılını kıpırdatmayanlardan tepkiler nasıl dersiniz?

"Ne gerek var ki ölecekmiş zaten."

"Ömrü yetecek mi o bilgisayarı kullanmaya."

"Maltepe pazarından kullanılmış birşey alın gitsin, kaç gün kullanabilecek ki?"

"Beyaz olmasa nolurmuş, bulduğuna şükretsin!"

Ben yazarken utandım, onlar söylerken utandı mı bilmiyorum.

Bir de Merak ettim, dilemem ama acaba kendi çocuklarının başına gelse de aynı cümleleri kurabilirler miydi" diye.

Vay be!!

Cepler doldukça yürekler küçülüyor mu acaba?

Cüzdanı göğüs cebinde taşımak mı kalbi sıkıştırıyor?

Kimseyi yargılamak değil tabi ki niyetim, haddim de değil.

Üzüldüm sadece.

Bu kadar mı kaybetmişiz insanlığı?

Kimin ne verdiği de umrumda diil, tek isteğim o çocuğun yüzünün gülmesi.

Diğerlerini ben sadece Allaha havale ediyorum..