Şu ufaklığın güzelliğine, rahatlığına, keyfine bakar mısınız?
Nasıl da bulmuş kendini mutlu edecek yeri ve çıkıp oturmuş oraya.
Tam eve dönerken kapının önündeki ağaçta karşılaştık kendisiyle.
Ben ona gülümsedim, o garipseyerek baktı bana.
Hiç mi ağaçta oturan kedi görmemiştim?
Birden Shakespeare amcayı getirdi aklıma:
"Huzur içinde ellerimi kavuşturuyor ve bekliyorum.
Rüzgara, gelgite ya da denize aldırmıyorum.
Artık zamana ya da kadere isyan etmiyorum.
Bana ait olan bana gelecek çünkü.."
Ne güzel söylemiş di mi?
Şimdi lütfen gülümseyiniz.
Muzurella sen de lütfen!.
Nar şu an gülümsüyorum :)
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim!
Bu arada ben sayfanı takip ediyorum ama listene eklenmemişim hemen kaydoldum.
dünyamıza hoşgeldin o zaman :))
Silcok guzel sozmus kedıye bayıldım zaten:D
YanıtlaSilcanım mımledım senı:)
kedilerin hepsini çok seviyorum:)
YanıtlaSilsenin için ödülüm var:)
http://asabibakire.blogspot.com/2012/05/ilk-odulum-geldi.html